HOORN – Op 21 juli is Petra Kooistra uit Hem begonnen aan een opmerkelijke fietstocht van bijna 2.000 kilometer. Onder luid applaus van veel publiek en media fietste zij vanaf het Grote Oost in Hoorn met haar gezin aan haar zijde. Het doel is geld in te zamelen voor Inloophuis Pisa, een centrum dat ondersteuning biedt aan mensen die leven met en na kanker. En dat door solo van Pisa in Hoorn naar Pisa in Italië te fietsen.
Kooistra: “Ik wil naar Pisa fietsen voor een persoonlijke uitdaging, 10 jaar kankervrij. Daarnaast hoop ik op meer bekendheid voor de informele psychosociale ondersteuning die je in alle IPSO-huizen kunt ontvangen. En last but not least, wil ik naar Pisa fietsen om geld in te zamelen voor ons mooie IPSO-centrum Pisa in Hoorn waar Praten, Informatie, Steun en Aandacht hoog op de agenda staan.”
Verloop
De eerste dagen verlopen voorspoedig. Na dagen van ruim 100 kilometer op een racefiets met bagage voor kleding en kampeeruitrusting, bereikt zij op dag 6 Barr in Frankrijk. “Wat een prachtige dag was dit! Vanmorgen bij het opstaan was het erg bewolkt, Buienradar gaf regen aan over een half uur. ‘Wegwezen,’ dacht ik. De camping stond op een prachtige locatie, maar was zwaar verwaarloosd en erg vies.”
Dag 7
Maar op de zevende dag gaat het mis. Hieronder haar verslag zoals zij die eerdere dag deelde. (Wij zouden vanaf het afgelopen weekend elke dag haar verhalen via OnsWestfriesland.nl gaan delen).
“Dag 7 Barr – Crash…
Mijn tocht van Pisa naar Pisa loopt anders dan verwacht en gehoopt. Helaas ben ik gevallen toen ik een stukje met mijn fiets moest lopen. Het ongeluk in dat hele kleine hoekje heb ik over het hoofd gezien. Was het overmoedig? Was het onverstandig? Was het onveilig? Het was prachtig tot nu toe en ik had het absoluut niet willen missen ♥️
Na mijn val zag ik meteen dat het mis was; mijn been lag in een verkeerde hoek. Ik heb direct 112 gebeld en in mijn beste Engels met flinke stress in mijn lijf en stem weten uit te leggen waar ik was.
Onder een brug naast een rivier.
De meneer aan de lijn zei in zijn beste Engels: “De hulpverlening komt, succes” en toen hing hij op!
“Blijf bij me” riep ik nog maar de lijn was al verbroken.
Angst en paniek gierden door mijn lijf. Zullen ze mijn lokatie vinden, wat als ik flauwval, wat als ik veel pijn krijgt wat als niemand weet waar ik ben?
Enkele momenten later kwam er toevallig iemand aangelopen. Isabel is een Engel! Ze bleek Nederlandse te zijn en is bij me gebleven. Ook haar schoonzus Annelies die even later kwam was er voor me. Later vertelden ze dat ze in Colmar zijn omdat de partner van Isabel, de broer van Annelies, precies de week ervoor met de fiets was gevallen. Ze hielden me aan de praat, vertelden me dat het goed komt, dat het goede artsen zijn en een goed ziekenhuis.
Ik ben ze super dankbaar. Isabel bleek goed Frans te spreken en heeft na enige tijd nogmaals 112 gebeld. Ze waren onderweg.
Bleken ze aan de andere kant van de rivier te staan 😬
Al met al hebben in totaal zo’n 12 man van brandweer en verpleging me ingepakt, weggedragen en naar de ambulance gebracht. Zo, die Fransen weten wel hoe je een dame in de zevende hemel brengt! Een combinatie van paracetamol, morfine en ketamine doet wonderen. Sterker nog, op een gegeven moment snapte ik echt niet wat er gebeurde. De wereld leek niet te kloppen, ik voelde mijn lijf niet en ik werd ingesnoerd. Alsof ik in een cocon zat. Pas in de ambulance werd ik weer een beetje mezelf. Geloof dat ik gekke dingen heb gezegd 😂
Ik heb mijn bovenbeen gebroken. Net boven de plek waar mijn tumor in de spier heeft gezeten. Mijn bot is ook bestraald dus ik ben bang dat hij daardoor wat breekbaarder is geweest. De orthopedisch chirurg zegt dat we dat niet weten maar dat het bot er wel goed uit ziet op de röntgenfoto.
Daar ben ik blij mee.
Inmiddels hebben ze mijn been ingezwachteld en hangen er gewichten aan om mijn been uit elkaar te trekken zodat de botten op elkaar aansluiten.
Ik lig in de gipskamer te wachten tot ik wordt verplaatst naar de afdeling orthopedie. Morgen of overmorgen wordt ik geopereerd en komt er een ijzeren pen in mijn bot. Schroeven onder en boven en klaar.
Nou, zo stoer zal het vast niet worden maar ik hou me eraan vast. Ik heb geleerd dat dat is wat je kan doen. Positief blijven en anticiperen op dat wat gebeurt. Natuurlijk is het flink kl*te en geniet ik even niet 😉 Maar ik en we (Remco is onderweg) gaan hier ook weer het beste van maken ♥️
Pisa wordt het dit keer niet.
Maar zoals ik me de afgelopen week gevoeld heb was zo geweldig, zo machtig en waarachtig. Dat neem ik mee.
En echt, ik lig nu even in de kreukels maar fietsen zal ik weer ♥️
Verder
In een nieuwe update geeft zij aan dat de operaties aan haar been inmiddels voorspoedig verlopen. Nadat zij hiervan herstelt is en kan lopen met krukken, kan zij het ziekenhuis in Frankrijk verlaten en weer terug naar huis. “Lieve mensen, heel erg bedankt voor jullie support,” laat zij via de sociale kanalen weten. “De operatie is goed gegaan en ik ben goed op weg Terminator te worden 😉 De pijn is nu vele malen minder en dat is een super vooruitgang. Vanaf nu begint herstel. Pisa is geduldig, ik ook”
